Bir aycicegi hikayesi

Cumartesi beni yakalayan olumlu ruh hali Pazar gunu de benimle birlikteydi. Sabah 11’de Erikin telefonuyla uyandim. Uykulu uykulu bir seyler geveleyip bir saat daha uyku ile uyanma arasinda gidip geldikten sonra lutfedip kalktim. Kahve koydum kendime. Mutfagin yan duvarinda bize kusmus gibi duran aycicegimize baktim sonra. Yapraklari solmus, suyunu da icememis. Disari cikarmaya karar verdim onu. Korkulugun yanina koydum, gunesi gordu, pek sevindi. Bu aycicegi bize doganin bir hediyesi oldu. Disarida duran ciceksiz saksilarimizdan birinde kendi kendine buyumeye baslamis. Tatil donusu bir de baktik, 20 cm uzunlugunda bir “sey” bizi bekliyor. Ilk baslarda ne oldugunu anlayamadik. Erik kesin yabani bir sey, bi halt cikmayacak bundan diye dalga gecti. Ben biliyordum ama. Aycicegi olacak bu dedim. Haftalar gecti, belki 6-7 hafta. Gun gectikce boy atti bizimki, sonunda cicegimsi bir yapi beliriverdi ucunda. Acti sonra, aycicegi oldu hakkaten. Nerden geldi de bizim saksida yer buldu kendine bilmem. Orada buyumeye karar vermis, ona kimse engel olamayacakmis gibi. Sonra ruzgarlar basladi, gecen aksam Erik’le gidip bi sopacik alalim yarin en iyisi buna deyip baktik aycicegimize. Ertesi sabah boynunu bukmustu. Govdesi dayanamamis ruzgara gece. Hemen iceri aldik, duvara yasladik. Ama iste, iceriyi de begenmedi, yazik. Simdi biraz daha mutlu sanki disarida ama kirilan yeri hep oyle kalacak gibi. Dun gidip bir demet aycicegi aldim marketten. Vazoya koydum, onlar da pek guzeller. Ama bizimki kadar degil galiba.